ظهور محاسبات لبه: چه معنایی برای امنیت سایبری دارد؟ – شماره 7 2022

مهمتر از آن، طیف گسترده تری از ویژگی های امنیتی یکپارچه مانند سیستم های جلوگیری از نفوذ، فیلتر محتوا، ضد بدافزار و فایروال geo-IP را ارائه می دهد و به خودکارسازی عملکردهای امنیتی خاص کمک می کند. با کنترل متمرکز و اتوماسیون، SD-WAN نظارت، کنترل و به روز رسانی امنیت را در کل شبکه، در زمان واقعی، از یک مکان برای تیم های فناوری اطلاعات آسان تر می کند.

همانطور که تعداد کاربران و دستگاه های متصل در لبه یک شبکه همچنان در حال افزایش است، سازمان ها به طور فزاینده ای توانایی محاسباتی و منابع شبکه خود را نزدیک به محل قرارگیری آن کاربران و دستگاه ها توزیع می کنند. به جای انتقال داده ها به و از یک مرکز داده متمرکز یا ابر، محاسبات لبه زمان پاسخ را کاهش می دهد، استفاده از پهنای باند را کاهش می دهد و ارزش زمان واقعی داده ها را برای برنامه ها، پردازش یا ذخیره سازی با نزدیک تر کردن همه آنها به منبع به حداکثر می رساند.

هنگام ایمن سازی هر لایه از شبکه، امنیت فیزیکی نیز اغلب نادیده گرفته می شود. از آنجایی که شبکه‌های لبه برای عموم قابل دسترسی‌تر هستند، داشتن تدابیر امنیتی فیزیکی قوی که می‌تواند از دستکاری یا نفوذ از طریق سفت‌افزار یک دستگاه لبه جلوگیری کند، مهم است. دستگاه ها همچنین باید به درستی پیکربندی شوند، در حالی که به طور منظم وصله شده و برای آسیب پذیری های جدید آزمایش می شوند.

به طور سنتی، کاربران و دستگاه ها می توانند بر اساس موقعیت مکانی خود به یک شبکه دسترسی داشته باشند. آنهایی که در هسته یک شبکه یا مرکز داده قرار دارند می توانند ذاتا قابل اعتماد باشند زیرا با اقدامات امنیتی دقیق در محل محافظت می شوند. اما از آنجایی که شبکه‌های سازمان‌ها توزیع‌تر می‌شوند، به‌ویژه با کارمندان بیشتری که از خانه کار می‌کنند، این رویکرد برای امنیت دیگر جواب نمی‌دهد. یک مدل امنیتی Zero Trust بر این باور است که به هیچ کاربر یا دستگاهی نمی توان به طور خودکار اعتماد کرد. این نیاز به مراحل مختلف احراز هویت دارد تا اطمینان حاصل شود که هر دستگاه به درستی ایمن شده است و دسترسی به حداقل منابع مورد نیاز کاربر یا دستگاه ها و نه بیشتر را محدود می کند.

هنگامی که یک مکانیسم امنیتی از کار می افتد، سازمان ها به لایه های امنیتی بیشتری نیاز دارند تا موفقیت یک حمله سایبری را محدود کنند. محاسبات لبه گره های توزیع شده زیادی دارد، به همین دلیل است که سازمان ها باید یک طراحی شبکه دفاعی در عمق (DDN) را اجرا کنند که مناطق امنیتی را با مکانیسم های دفاعی مختلف برای هر منطقه توسعه دهد. این باید مکانیسم های مختلفی مانند سیستم های تشخیص نفوذ (IDS)، فایروال ها، رمزگذاری داده ها و راه حل های یکپارچگی را شامل شود. از آنجایی که چندین لایه امنیتی به معنای پیچیدگی بیشتر است، سازمان‌ها همچنین باید پروتکل‌ها و فرآیندهای امنیتی خود را استانداردسازی کنند تا مدیریت را ساده‌تر کرده و پاسخ‌های سریع‌تر به تهدیدات را فعال کنند.

^[1] (یا از طریق لینک کوتاه: www.securitysa.com/*gartner5).