لیز تراس: خنده و پیروزی

صبح دیروز در کنفرانس سالانه انجمن کلاهبرداری لندن مارک رو می نویسد (LFF)، ذکر نخست وزیر خنده حضار را برانگیخت.

در LFF وکلا، افرادی با اطلاعات در عنوان شغلی خود، بازرسان، پلیس بودند. به سختی بی احترام ترین جمعیت. هنگامی که هر رهبر، سیاسی یا غیر سیاسی به مایه خنده تبدیل شده است، استفاده از اصطلاحات تخصصی برای برند شخصی خوب نیست. در واقع بدتر از آن سکوت، تایید ضمنی آنهایی بود که نمی خندیدند. اکنون می دانیم که این آخرین نیم روز برای لیز تراس به عنوان نخست وزیر بود.

یکی از سخنرانان صبح LFF، روث ایوانز، صندلی از توقف کلاهبرداری در انگلستان، آنچه را که دیگران ممکن است بیش از حد مؤدبانه انجام دهند، یا ممکن است احساس کنند فراتر از سطح دستمزدشان است، در مورد آنچه او «بی ثباتی سیاسی» می نامد، بیان کرد. او گفت در حالی که دولت در وضعیت بحرانی قرار دارد، کلاهبرداران همچنان در حال فعالیت هستند. ما نمی‌توانیم منتظر بمانیم تا دولت به دستور خود برسد. او جلسه ای را به یاد آورد که در تابستان با مقامات وزارت خزانه داری، وزارت کشور و وزارت دیجیتال، فرهنگ، رسانه و ورزش (DCMS) ترتیب داده شد – همه آن بخش های دولتی مرکزی که در برخورد با کلاهبرداری ها (عمدتاً آنلاین) نظر دارند. به دلیل بحران قبلی هنگام خروج «آن نخست وزیر» (بوریس جانسون)، جلسه لغو شد.

او گفت: «تا کی قرار است با بی‌ثباتی سیاسی که داریم، دولت بحران‌زده را تحمل کنیم، در حالی که به بی‌ثباتی مالی ناشی از کلاهبرداری و کلاهبرداری از مصرف‌کنندگان نیز نگاه می‌کنیم. ما واقعاً باید بگوییم بس است.»

می‌توانیم اضافه کنیم که بی‌ثباتی، که به معنای عدم بحث درباره سیاست‌گذاری عمومی و امضای آن است، گسترده‌تر می‌شود. چه از (برای نام بردن فقط موارد مربوط به امنیت خصوصی) لایحه ایمنی آنلاین. قانون جدید حفاظت از داده ها که توسط وزیر DCMS میشل دونلان در سخنرانی در کنفرانس حزب محافظه کار مطرح شد. وظیفه محافظت از ضد ترور عدم اقدام به همه امور عمومی می رسد. رژیم بوریس جانسون یک استراتژی (ده ساله!) مواد مخدر و یک استراتژی جنایت را در سال گذشته منتشر کرد. آیا وزرایی که از آن زمان روی کار آمده اند، آن اسناد را خوانده اند؟

در حالی که دو هفته انفعال برای مرگ ملکه الیزابت دوم مناسب بود، در غیر این صورت فلج سیاست عمومی با فروپاشی در ژوئن، در هفته های قبل از استعفای بوریس جانسون آغاز شد. سپس روند انتخاب رهبر بعدی حزب محافظه کار فرا رسید. پس از آن وزرای لیز تراس باید بر خلاصه های خود تسلط پیدا می کردند. اگر نخست وزیر جدید وزرای جدید را انتخاب کند، شش ماه انفعال را به همراه خواهد داشت.

پس به چه معنا می توانیم دیروز را پیروزی دموکراسی بریتانیا (و با پیوند با کار امنیتی خصوصی) بنامیم؟ از نظر مدت کوتاهی اقامت، لیز تراس فقط با لیدی جین گری، ملکه نه روزه 1553 مقایسه می شود. نقاشی در گالری ملی.

واقعیت تلخ تر بود. نیمی از پادشاهان انگلستان در دهه‌های 1300 و 1400 با خشونت مردند – ادوارد دوم، ریچارد دوم، هنری ششم (در نهایت)، شاهزاده‌ها در برج و ریچارد سوم. پس از یافتن جسد ریچارد سوم در مرکز شهر لستر، باستان شناسان پزشکی قانونی گزارش دادند که شمشیری از پشت او بالا رفته است – احتمالاً برای تحقیر جسد قبلاً مرده.

یک سوال جالب که معلمان تاریخ در مدارس نمی پرسند این است که آیا هنری هفتم می دانست که برای سلفش اتفاق افتاده است که او در میدان Bosworth Field شکست خورد؟ آیا کشور می‌دانست (و احتمالاً اگر شکست می‌خورد این اتفاق برای او می‌افتاد)؟ برای بقای خود، تودورها به دنبال حذف خشونت از سیاست بالا، از تغییر اجتناب ناپذیر از یک رژیم به رژیم دیگر بودند. نوربرت الیاس، جامعه‌شناس دانشگاه لستر، آن را «فرایند تمدن‌سازی» نامید. تودورها ارتش خصوصی را غیرقانونی اعلام کردند. هنگامی که در دهه 1930 چالشی از سوی Blackshirts سر اسوالد مازلی مطرح شد، مقامات این تهدید را به اندازه کافی جدی گرفتند تا قانونی را تصویب کنند (قانون نظم عمومی 1936). این قانون باعث شد که پلیس برای چندین دهه به نیروهای نگهبان یونیفرم پوش بی اعتماد شود.

تهدید از سوی دیگر طیف سیاسی، حزب کمونیست، تا حدودی دقیقاً به این دلیل بود که کمونیست ها پیراهن قرمز نمی پوشیدند. اعضای حزب کمونیست ممکن است به طور مخفیانه در اتحادیه های کارگری، در کارخانه های تولید سلاح جنگی و کارخانه های کشتی سازی کار کنند، و مالکیت معنوی را به اتحاد جماهیر شوروی منتقل کنند، یا از درون خدمات کشوری براندازی کنند. همانطور که در کتاب کوین کوینلان با نام The Secret War Between the Wars: MI5 در دهه‌های 1920 و 1930، کار سرویس‌های امنیتی انجام شد. و بررسی پرسنل توسط دولت بریتانیا (که بعدازظهر دیروز در گذرگاه مذکور ذکر شد موسسه امنیت کنفرانس سالانه).